In de column Op Haren & Snaren schrijft Walter Postma over zaken uit het dagelijks leven, bespiegelingen op de actualiteit en geeft af en toe vrijblijvende adviezen…
Survival run…
De afgelopen periode kwam ik er niet aan toe;
Het lukte me niet om ook maar iets anders op te schrijven dan “losse flodders”, ideeën die ik ergens nog wel eens uit zou gaan werken.
Waarom het niet lukte?
Ik denk een opstapeling van “het leven”.
Werk, vergadering , sport, training geven , sociale bezigheden, er was altijd wel iets wat me bezig hield.
Oordeel…
Wanneer je dit met niemand bespreekt weet je zeker dat anderen daar een oordeel over hebben;
“Hij heeft er vast geen zin meer in”, “geeft andere zaken voorrang” , “vind zichzelf te belangrijk” of welke mening anderen dan ook maar mogen hebben.
De waarheid is veel eenvoudiger; ik zat qua medewerkers in een dip en de wijze waarop dit gegaan is zorgde er voor dat ik een brei van woorden in mijn hoofd had die ik maar beter niet in die hoedanigheid uit mijn virtuele pen kon laten vloeien….
Sfeer…
Het volgende speelde zich in de afgelopen jaren af;
Ik heb altijd geprobeerd een sfeer in de salon te hebben waarin medewerkers zich veilig voelen en kunnen ontwikkelen. Ik werk graag lang met mensen samen om te voorkomen dat men denkt dat ik medewerkers als “passanten” beschouw.
Dit ontlokte de rayonmanager van onze leverancier al eens de opmerking; “jij bent veel te sociaal” toen ik oprecht worstelde met het niet verlengen van een contract van een teamlid wat in het voorgaande jaar dusdanig vaak afwezig geweest was dat haar omzet zelfs minder was dan hetgeen zij gekost had.
“Jij bent veel te sociaal”…
Hij herhaalde het nog maar eens toen we de afgelopen jaren met een zieke medewerkster geconfronteerd werden.
Ze bleek, ondanks dat ze nogal wat ervaring opgedaan had , haar omzet bij lange na niet te halen. Na haar herhaaldelijk hierop gewezen te hebben, overleg gepleegd te hebben hoe dit te verbeteren en haar kansen te hebben gegeven om zich te ontwikkelen veranderde er niets…
Ziek…
Toen zij zich op een gegeven moment ziekmelde met een lichamelijke klacht die haar al lang parten speelde voelde ik een soort van opluchting; het lag aan haar gezondheid, niet aan haar inzet, dus ze zou na herstel vanzelf haar omzetten gaan halen.
Mijn taak was om te zorgen dat ze ruimte kreeg om te herstellen.
UWV…
In de daaropvolgende twee jaar was ze meer niet dan wel aanwezig, maar, en dat moet gezegd, ze probeerde het wel.
Zoals bekend doet het UWV na twee jaar ziekte een “Keuring” waarbij gemeten wordt in hoeverre iemand arbeidsongeschikt is en aan de hand daarvan wordt gekeken of men in aanmerking komt voor een uitkering.
In haar geval was dat 100% !
Dit betekende zoveel als; niet meer geschikt voor het kappersvak!
Kansen zien…
Maar goed, je werkt al wat jaren samen, de dame in kwestie woont in hetzelfde dorp en we willen op de juiste manier met mijn mensen omgaan, dus we zochten naar mogelijkheden om de samenwerking voort te zetten.
Zo vonden we een manier waarbij onze collega ingehuurd zou worden via een re-integratie bureau;
Dit koste mij extra geld, maar bood ons de kans om te onderzoeken of er voor haar nog toekomst was in het vak én ik vond het dé manier om te laten zien dat een teamlid voor mij geen “wegwerpartikel” is.
Deze constructie konden we drie jaar lang benutten.
Omscholing…
Na drie jaar was deze constructie wettelijk niet meer te rekken en weer zocht ik (ondanks dat ze ook nu nog onvoldoende haar omzet haalde) naar een methode om haar bij het team te blijven betrekken.
Vanuit het UWV had ze een omscholing voor nagelstylist afgerond en dus adviseerde ik haar om hiermee als zelfstandige aan de slag te gaan ; hierdoor kon ik haar als zzp-er inhuren en bleef ze betrokken bij het team.
Dat mij dit méér zou kosten dan een vaste medewerker zonder al deze problematiek nam ik voor lief, want….
Ik stond voor mijn team !
Fysieke beperking…
Onze samenwerking kabbelde nog zo`n twee jaar door toen ze aankondigde wegens haar fysieke gesteldheid het kappersvak te verlaten en zich alleen nog maar op nagels te concentreren.
Natuurlijk zou ze nog wel eens een familielid knippen, maar verder? Nee, dat was klaar.
Wantrouwen…
Op de één of andere manier heb ik een soort van voorgevoel wanneer iets niet helemaal zuiver gaat en ik melde dit aan mijn rechterhand die hier enigszins verbaasd op reageerde; “het zal toch niet? “ , zei ze, ”Nee , ik vertrouw erop dat ze haar woord nakomt”.
Ik had zo mijn twijfels.
Etentje…
Wij vonden het niet meer dan normaal dat we op passende wijze afscheid zouden nemen en gingen met elkaar uit eten. Tijdens de gesprekken gaf ik een aantal keren een voorzet zodat ze in alle eerlijkheid zou kunnen vertellen dat ze zich niet helemaal louter met nagels bezig ging houden, maar deze kansen liet ze onbenut.
In mijn “afscheidswoordje” benadrukte ik nogmaals de goede samenwerking en hield de deur open door aan te geven dat, indien haar fysiek het wél toe zou laten, er misschien wel een weg terug mogelijk zou zijn.
Ook deze voorzet kopte ze niet in.
Bevestiging…
Omdat een deel van mijn klantenkring verweven is met mijn vriendenkring kreeg ik al snel de eerste bevestiging van mijn vermoedens;
De door ons zolang geholpen collega stak met dezelfde vaart een dolk in onze rug.
Het bleek dat ze al tijdens haar werkzaamheden in onze salon reclame had gemaakt voor haar te starten salon én beweerde dat dit allemaal in overleg met mij gegaan was…..
Toen kort daarna haar prijslijst op Facebook rondging was het helemaal wel duidelijk…
Eerlijk…
“Je bent te sociaal….” , herhaalde onze rayonmanager maar weer eens.
“Jij had je 5 jaar kosten + ellende kunnen besparen wanneer je haar destijds gewoon geen kansen meer had gegeven, dat ga jij nu natuurlijk nóóit meer doen.”
Ik knikte , maar niet overtuigend.
Want, waarom zou een volgend teamlid de dupe moeten worden van hetgeen mij door een ander is aangedaan?
In mijn optiek moet iedereen dezelfde kansen krijgen, ongeacht eerdere negatieve ervaringen.
…Wees trouw aan jezelf en jouw koers, maar vertrouw ook op jouw gevoel….
Walter Postma is Kapper en Haarwerk-leverancier bij KapsalonRosa.nl, en geeft trainingen & showpresentaties aan collega-kappers in heel Nederland. Als hobby schrijft deze ondernemer (song)teksten voor Lyricle.nl.
