Walter Postma is Kapper en Haarwerk-leverancier bij KapsalonRosa.nl, en geeft trainingen & showpresentaties aan collega-kappers in heel Nederland. Als hobby schrijft deze ondernemer (song)teksten voor Lyricle.nl. In deze column schrijft hij over zaken uit het dagelijks leven, bespiegelingen op de actualiteit en geeft af en toe vrijblijvende adviezen…
Telefoon …
Ze werkte al een fors aantal jaren niet meer in mijn salon toen ze opeens belde. Jarenlang hadden we geen contact gehad anders dan een “dag” of “hoe gaat ie” wanneer we elkaar bij toeval tegenkwamen. De kans dat we elkaar tegen zouden komen was klein omdat ze verhuisd was, maar soms was ze in de regio voor familiebezoek.
Koetjes en kalfjes …
Het gesprek begon vrij neutraal; “hoe is het bij jullie?”, “Gaat het een beetje goed?”, “spreek je ‘die en die’ nog wel eens” etc., maar al gauw veranderde de toon van het gesprek en kwam het hoge woord er uit;
De vraag…
“Zeg, weetje nog die foto-shoot met dat ene thema wat we toen gedaan hebben? “, vroeg ze met een intonatie als of ik meteen wist waar het over ging.
“Uhm”, antwoordde ik, ”welk thema hadden we?”, vroeg ik.
“Nou, je weet wel, die met dat ene model die eigenlijk geen model wilde zijn”, was het antwoord.
Nog steeds had ik geen idee over welk thema het gegaan was destijds, dus ik vond het tijd om gerichter op de vraag in te gaan; “Wat wil je weten?” , vroeg ik en al snel wist ik waar het over ging.
Ze wilde weten hoe we destijds die kleine krullen er zo mooi ingekregen hadden. Aangezien dat volgens mij met plastic rietjes gedaan was gaf ik dat als antwoord.
Einde gesprek…
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn alsof ze dit even op zich in moest laten werken.
“Pfoe, nu weet ik het weer….dat duurde toen heel lang , hè?” zei ze en voordat ik kon vragen waar ze dit voor nodig had beëindigde ze het gesprek; “Nou bedankt enne…tot gauw, we moeten het niet weer zo lang laten duren!”
Nooit meer wat gehoord!
Verleden …
Ik moest hier aan terug denken toen ik met een klant een gesprek had over de wijzigingen die hoe dan ook plaats vinden in een team van medewerkers. Deze dame was al lang klant in onze salon en had een aantal mensen zien gaan en komen.
“Heb jij eigenlijk nog met iedereen contact?” vroeg ze me.
Ik antwoordde naar waarheid: ”Met de meeste wel, maar sommigen spreek ik nooit meer”.
Nieuwsgierig…
“Zeg het maar wanneer ik teveel vraag” zei ze, “maar ik ben gewoon nieuwsgierig naar de reden waarom de één wel en de ander niet.” Ik vertelde haar het bovenstaande verhaal om aan te geven dat er soms geen specifieke reden is waarom mensen elkaar niet meer zien maar dat het kan komen omdat de levens min of meer uit elkaar lopen.
Ze vertelde me dat ze zich regelmatig verbaasd had over het feit dat ik nagenoeg niet negatief over oud medewerkers praat, terwijl daar, aldus deze klant, wel reden toe was.
Mijn beurt …
Nu werd ik nieuwsgierig, want…waar baseerde ze dat op?
In een paar zinnen vertelde ze me dat ze best wel een paar “gevallen” bij ons had meegemaakt waar ik als werkgever best wel wat negatief door zou kunnen worden.
Ik testte haar uit door te vragen waarop ze precies doelde?
Lijstje…
“Weet je nog?”, zei ze en noemde een aantal situaties op:
Er was er één die brak of kneusde weleens wat, een ander was bij de eerste melding van griep al ziek, dan had je nog die ene met huidproblemen waar jij artsen voor ingeschakeld hebt, een langdurig zieke die gesteund moest worden, overspannenheid door relatieproblemen waarvoor je iemand vrij gaf die vervolgens nooit meer terugkwam, zwangerschappen waarbij men na 6 weken al geen volledige dag meer kon staan etc.etc.
Ze had gelijk, en dus dacht ik terug aan de afgelopen 25 jaar….
Wat moet je…
Ik heb in de jaren van ondernemerschap best wel wat situaties meegemaakt, maar ja, wat moet je?
Ik schrok op uit mijn gedachten want ze ging onvermoeibaar door:
“En dan hoor ik dat er nog wel eens negatief over jou gesproken wordt wanneer ze hier weg zijn terwijl jij écht je best voor hun gedaan hebt, en daar maak ik me dan best wel een beetje boos over”, een diepe zucht gaf aan dat het haar nogal hoog zat.
Eerlijk gezegd was ik wel geraakt door het feit dat zij het eigenlijk voor mij opnam.
Twee kanten …
Ik vertelde haar dat er natuurlijk altijd twee kanten aan een verhaal zitten zodat er misschien een reden is waardoor mensen achteraf niet tevreden kunnen zijn over de samenwerking.
“Zie je nou wel, nu doe je het wéér! Je neemt het gewoon voor hun op!”, zei ze enigszins verwonderd, “ze spreken achter jouw rug om negatief tegen jouw klanten.”
Ik wist over wie het ging …
Ik wist over wie ze het had, en inderdaad, deze dame was niet al te positief over mij tegenover klanten die zij nu in haar eigen salon ontving, dus ik vertelde haar over het “boomerang principe”;
“Er is een grote kans dat de mensen waartegen deze collega haar mening vertelt óók wel begrijpen dat er altijd twee kanten aan een verhaal zitten, dus vaak gaat dat vanzelf tegen haar werken.”
Ze knikte instemmend, dus ik haalde het begin van het gesprek nog maar eens aan;
“Er is ook een grote kans dat ze me in de toekomst nog een keer nodig heeft, dan zal ze me vast wel weer eens bellen, ook dát is het boomerang principe; alles wat gaat komt vanzelf weer eens terug.”
Hoe moeilijk het soms ook is, probeer je niet mee te laten slepen door het gedrag van anderen. Je negatief uitlaten over een ander komt vaak als een boomerang naar je terug.
