Walter Postma is Kapper en Haarwerk-leverancier bij KapsalonRosa.nl, en geeft trainingen & showpresentaties aan collega-kappers in heel Nederland. Als hobby schrijft deze ondernemer (song)teksten voor Lyricle.nl.
In deze column schrijft hij over zaken uit het dagelijks leven, bespiegelingen op de actualiteit en geeft af en toe vrijblijvende adviezen…
Lagere school …
In mijn jonge jaren, als leerling van een basisschool in Rotterdam, zat ik in de klas bij een hele groep jongens en meisjes waarvan ik veelal de namen vergeten ben.
Natuurlijk, de namen van mijn ‘young boys network’ uit die tijd staan me nog helder voor de geest net zoals de ‘opvallende personen’ zoals de tweeling met nagenoeg identieke namen. Of de ‘sneezer’ die op de meest (on)gewenste momenten een vreselijke niesaanval veinsde waarmee de les weer even flink verstoord werd.
Heimwee …
Na mijn vertrek richting Friesland hield ik nog een aantal jaren contact met het verleden, deels uit vriendschap, deels uit een soort heimwee naar hetgeen ik achtergelaten had, maar…
Zoals dat gaat, je leert nieuwe mensen kennen en maakt nieuwe vrienden, kortom, het contact ‘met wat vroeger was’ verwaterde.
Facebook …
Natuurlijk dacht ik nog wel eens terug aan mijn lagere en middelbare schooltijd , maar ik was niet echt actief aan het zoeken, totdat er op Facebook een vriendschapsverzoek binnen kwam van mijn vroegere maatje waarmee ik min of meer vanaf de zandbak opgroeide.
Messenger …
Ik accepteerde het verzoek en opende Messenger om te kijken of er mogelijkheid tot contact was.
Na wat over en weer vragen stellen en het ophalen van herinneringen werd me geadviseerd om lid te worden van een Facebook groep waarin redelijk wat oud klas- en schoolgenoten vertegenwoordigt waren en regelmatig foto`s en ander beeldmateriaal gedeeld werden over vroeger.
Zo gezegd, zo gedaan!
Herkenning …
Al snel werd ik geaccepteerd en begon het ‘scrollen’ ; Ik herkende in een aantal klassenfoto’s het jochie wat ik ooit was en probeerde de namen van personen terug te halen.
Wat was ik blij dat er veelal namen bij gezet waren, want ik kwam er niet uit.
Wél kreeg ik bij sommige personen beelden van gedeelde ervaringen of uiterlijke kenmerken; De één stond er om bekend dat je bij hen thuis in de winter warme limonade kreeg , een ander had een vader die mank liep etc.
“Zo”, dacht ik,” toch nog een vorm van herkenning.”
Opmerkelijk …
Op één van de foto`s herkende ik een jongen waar destijds best wel tegen op gekeken werd;
Het was niet dat hij daar zelf zijn best voor deed (hij was gewoon een toffe gozer), meer vanwege het feit dat zijn vader destijds hoofdredacteur was van het blad “voetbal international” , een blad wat wij als voetballende ‘gassies’ natuurlijk verslonden.
Opmerkelijk genoeg gingen mijn gedachten meteen terug naar de periode waarin hij, sportminded als hij was , besloot om voor de hele school een hardloopwedstrijd te organiseren.
Fanatiek …
Een wedstrijd, wat werden we daar fanatiek van, zeg.
Het vooruitzicht op “eeuwige” roem zorgde er voor dat we ná school zelfs gingen trainen (waarbij ik er al snel achter kwam dat mijn roem zou zitten in het uit lopen van de afstand ;als keeper waren mijn reflexen belangrijk en een duurloop was niet echt mijn ding)
Maar nogmaals, we waren fanatiek, aangewakkerd door de mededeling dat er “heuse bekers” te winnen waren.
De wedstrijd …
Op de dag van de wedstrijd verzamelden zelfs enkele ouders zich op het schoolplein. De jeugd had er nogal een evenement van gemaakt, dus er stond iets groots te gebeuren!
Nadat het startschot viel waren de betere lopers al snel uit het zicht en hobbelde ik met een leuk groepje mee .
Na 3 rondjes door de wijk zette ik een sprint in om tenminste het gevoel van “winnen” te hebben en zowaar…
ik werd door niemand meer ingehaald, dat voelde extreem goed.
Prijsuitreiking …
Ik weet niet meer welke plaats hij behaald had, maar één van mijn vrienden van destijds mocht het podium op om een prijs in ontvangst te nemen ;
Een prachtige beker, met liefde in elkaar geknutseld door de organisator, als ik het me goed herinner bestaande uit een bierviltje met daarop een omgekeerde plastic melkfles, wat in het geheel omwikkeld was met Aluminium folie met zorgvuldig van hetzelfde materiaal geboetseerde ‘oren’.
Daar was een papier op geplakt met in sierlijke letters 1e , 2e, dan wel 3e prijs geschreven én een mooie afwerking met viltstift !
Er werd gesprongen en gejuicht voor de winnaars, en de trots was gigantisch !!
Verhuizing …
Een aantal jaren na dato ging mijn maatje verhuizen.
We zaten op zijn kamer waar bovenop de kast een aantal vaantjes lagen, de medailles van de avondvierdaagse en dé beker van de wedstrijd.
Hij moest ze zelf maar inpakken als hij ze mee wilde hebben, hadden zijn ouders gezegd , en dat was hij zeker van plan ; de beker was hem heel veel waard !
Moraal …
Wat heeft dit met het heden te maken , zult u zich afvragen, en dat is het volgende;
Ik zie bij diverse bedrijven in allerlei branches steeds vaker in een vacature staan dat er “goede verdiensten” aan de functie vastzitten en vaak hoopt men daarmee potentiële sollicitanten over te halen om te reageren op de advertentie .
Het probleem is vaak dat dergelijke medewerkers al gauw geld als motivatie zien en er dus óók snel weer vandoor kunnen gaan wanneer er ergens anders meer te verdienen valt.
Voor zover mogelijk probeer ik altijd mensen lang aan mijn bedrijf te binden, enerzijds door een prettige sfeer in de salon te hebben, anderzijds door bv. de mogelijkheid tot persoonlijke en vaktechnische groei te bieden.
Dit kan een training zijn of meewerken bij een demo ‘on stage’ of ‘backstage’.
“Geld verzoet de arbeid”, zei mijn moeder altijd, “maar geld is niet altijd belangrijk!”
…Soms is beleving een betere beloning dan geld …
