Walter Postma is Kapper en Haarwerk-leverancier bij KapsalonRosa.nl, en geeft trainingen & showpresentaties aan collega-kappers in heel Nederland. Als hobby schrijft deze ondernemer (song)teksten voor Lyricle.nl.
In deze column schrijft hij over zaken uit het dagelijks leven, bespiegelingen op de actualiteit en geeft af en toe vrijblijvende adviezen…
Moeilijke weken …
Net als iedere ondernemer in het kappersvak waren de afgelopen weken door de 3e lockdown vrij zwaar;
Geen uitzicht op enig inkomen, de balans opmakend van de afgelopen twee jaar en er achter komen dat je ruim 2 dikke jaarsalarissen kwijtgeraakt bent gedurende de lockdowns.
Je zou er zwaarmoedig van worden en om dat te voorkomen stortte ik me vol overgave op het balansen en de diverse schoonmaakwerkzaamheden in de salon.
Inspiratie …
Hét probleem wat zich altijd voordoet wanneer ik stress ervaar of een tijd verplicht inactief moet zijn is dat ik te weinig “input” krijg. Doordat ik op geen enkele wijze positief gevoed wordt komt er niets uit mijn brein wat ook maar op enige creativiteit wijst.
Een gebrek aan inspiratie zorgde er voor dat het lang duurde voordat ik weer een nieuwe blog inleverde.
Input …
Normaliter vind ik mijn “input” in dagelijkse dingen zoals een artikel in de krant, een gesprek met een klant of collega en anders uit dagelijkse gebeurtenissen.
Mijn brein staat altijd “aan” en dan krijg ik weer nieuwe ideeën die uitgewerkt kunnen worden.
Maar helaas…niets van dit alles…
Wat dan ? …
Op zo`n moment ga ik vaak op zoek naar zaken die ik ooit meemaakte en destijds opgeslagen heb onder het motto “daar kan ik ooit nog wat mee”.
Uit de oude doos …
Zo`n 20 jaar terug werd ik opgeleid tot ‘educator’ bij een grote firma.
Na een periode van héél veel producttrainingen, rollenspellen en proefpresentaties was het tijd om met de educatie manager een avond mee te draaien en zodoende te proeven van de praktijk.
Zoals afgesproken waren we op tijd aanwezig en aten we lokaal een broodje. Er werd mij verteld dat ik vooral moest luisteren, de sfeer te beleven en mijn vragen na afloop van de avond pas mocht stellen.
Negatief …
De ontvangst bij de saloneigenaar was hartelijk, de medewerkers waren beleefd en boden ons koffie aan.
Waar ik met de medewerkers een praatje aanknoopte over hun verwachting van de avond sprak de educatie manager met de saloneigenaar.
Op mijn vraag of ze er zin in hadden haalden de dames hun schouders op.
“Hij wil dit graag”, was het antwoord terwijl ze met een schuin oog richting hun werkgever keken.
Automatisch keek ik ook de kant van de werkgever op die nog steeds met de educatie manager aan het praten was.
Aan de gelaatsuitdrukking van beiden kon ik merken dat het een serieus gesprek was; al gauw had ik door dat de saloneigenaar niet te spreken was over de inzet van zijn team.
De avond stond op het punt te beginnen, beiden knikten elkaar toe en de saloneigenaar vertrok zonder te groeten.
Team vibe …
De educatie manager riep iedereen bij elkaar, zorgde ervoor dat het team de stoelen in een halve cirkel rondom ons heen had gezet en nam de tijd om iedereen eens goed te observeren.
Ook ik keek rond en het viel op dat de oudere dames, die in hun carrière waarschijnlijk al meer trainingen gevolgd hadden, wat onderuitgezakt op hun stoel hingen.
De iets jongere dames keuvelden nog wat met elkaar over van alles en nog wat, en degene die het meeste aandacht had en eigenlijk ons zat te observeren was de jongste medewerker, de leerling.
Ze straalde in alles een soort leergierigheid uit en keek ons aan met een blik die min of meer vroeg om informatie.
Aandacht …
De educatie manager nam het woord en had met één zin gelijk de aandacht;
“Ik heb met jullie werkgever afgesproken dat hij er vanavond niet bij is! “
Ineens zag je een aantal mensen ontspannen, er werd zelfs hoorbaar gezucht.
“Wat vinden jullie daarvan?”, was het volgende wat hij zei.
Er werd wat ongemakkelijk heen en weer geschoven, en één persoon stelde een wedervraag;
“Waarom is onze werkgever er niet bij?”
De educatie manager vertelde dat de werkgever al heel lang met het merk werkte , zodoende de producten wel aardig kende en wij graag van het team wilden weten waar ze met de producten tegenaan liepen zonder dat de werkgever dat al voor hen in zou vullen.
Onvrede …
“En hij liet zich zo maar wegsturen?” vroeg één van de dames verbaasd,
”Da`s voor het eerst dat hij naar een ander luistert!”, riep een ander.
Het was alsof er een bom ontplofte; De één voor de ander had een mening over hun werkgever;
“niet sociaal”, ”eigenwijs”, ”dominant” en bovenal “negatief”, kregen we te horen.
Het was een kakofonie van onvrede en de eerst zo enthousiast kijkende leerling zakte steeds een beetje meer in elkaar….
Leuke training …
Nadat de groep een beetje bedaard was gaf de educatie manager aan dat hij de onvrede met de werkgever zou bespreken; hij had met hem afgesproken aan het eind van de avond te evalueren.
Het bleek dat het team uitstekend in staat was om de productinformatie om te zetten naar de praktijk, goed kon samenwerken én dat de leerling begeleid werd wanneer ze bepaalde zaken niet direct begreep, eigenlijk precies zoals een team behoort te werken.
Aan het eind van de avond waren ze unaniem; Wat was het een fijne, leerzame avond geweest en wat hadden ze eigenlijk een leuke groep!
Evaluatie …
“En? Had ik gelijk of niet…?” ,zei de werkgever toen hij aan het eind van de avond in de verlaten salon nog even met ons na wilde praten, “ totaal ongemotiveerde groep, of niet?”
Héél slim draaide de educatie manager het om; “Ik vond de groep juist super gemotiveerd”, zei hij en bij de verbaasde blik van de werkgever vervolgde hij; “Super gemotiveerd … om NIET te doen wat jij graag wil! “
“Je hebt niet half in de gaten wat een plezier jij met en van jouw team kunt hebben wanneer je met hen samen gaat werken in plaats van tegen werken”.
Het bleef even stil , de werkgever haalde diep adem en vroeg “wat moet ik doen ? “
“Hier begint het mee”, gaf de educatie manager hem als complimentje, ”stel jezelf open, stel vragen en neem ook iets van een ander aan……”
…Je krijgt…. wat je geeft …
