Walter Postma is Kapper en Haarwerk-leverancier bij KapsalonRosa.nl, en geeft trainingen & showpresentaties aan collega-kappers in heel Nederland. Als hobby schrijft deze ondernemer (song)teksten voor Lyricle.nl.
In deze column schrijft hij over zaken uit het dagelijks leven, bespiegelingen op de actualiteit en geeft af en toe vrijblijvende adviezen…
Jubileum…
We hadden een feestje!
Afgelopen Mei mocht ik al 40 jaar rond de stoel dansen, kortom: ik ben 40 jaar kapper .
Natuurlijk lieten we dit niet ongemerkt voorbij gaan en werd er in de salon aandacht besteed aan deze , best wel bijzondere , mijlpaal.
Slingers…
Onze leverancier had hele toffe shirts laten bedrukken met mijn hoofd op de achterkant en de tekst “Walter 40 jaar kapper”.(Dé grap van het team was dat ze altijd al tegen elkaar zeiden; “Hij kan m’n rug op!”)
Het team had de salon versierd en voor de klanten was er een mooie kortingsactie.
Gesprekken…
Natuurlijk lokten de versieringen en de shirts de nodige vragen op;
Naast de bekende dooddoeners als ; “ben je al zo oud?” en “40 jaar ervaring en ik moet je nog steeds uitleggen hoe ik het wil hebben”, waren er ook veel oprechte gesprekken.
Over mijn oude werkgever die mij de kans bood om de salon over te nemen, medewerkers uit het verleden en veranderingen in de markt.
Prijzen vergelijken…
Één van die gesprekken ging over het ondernemen van nu t.o.v. vroeger.
Aanleiding was de opmerking van een klant die al héél lang bij ons komt en de prijs van een knipbeurt nogal had zien stijgen.
“Vroeger werd ik hier geknipt voor 15 gulden! Nu red ik het niet eens met 15 euro!”
Mijn antwoord dat een middenklasse auto destijds (1980) gemiddeld € 8.395 kostte en een vergelijkbare auto nu gemiddeld € 45.350 maakte nog niet veel indruk.
“Laten we het eens omrekenen”, zei ik, en berekende de Knipprijs van toen (€ 6.71) en vermenigvuldigde dit met de stijging van de autoprijs ( +/- keer 5.41 ).
“Dan zit je hier nog niet zo gek met onze prijzen; We hadden jou ondertussen al zo`n 7 euro meer moeten berekenen per knipbeurt”
Hij sputterde nog wat tegen met opmerkingen als “auto`s met een knipbeurt vergelijken is niet correct” en “die auto`s zijn erg veranderd sindsdien”, waarop ik hem vroeg of kappers dan stil zijn blijven staan ?
Hij keek me aan alsof hij het niet begreep.
Ondernemen…
Ik legde uit dat ondernemen in de afgelopen 40 jaar ook veranderd is en er van een ondernemer véél meer verwacht wordt dan vroeger;
“Zo wordt er nu strenger gelet op arbo-wetgeving, hebben ondernemers te maken met uitgebreide regelgeving, heb ik méér verzekeringen dan ooit voor mijn medewerkers én zijn de dames, heel terecht, de laatste jaren aan een inhaalslag bezig qua salaris.”
Boer…
“maar je hoeft dat allemaal toch niet te doen?”, probeerde hij zijn punt te maken.
Wetende dat hij een gepensioneerd agrariër is vroeg ik hem of hij nu, in deze tijd nog steeds graag zou willen ‘boeren’.
“NEE! “, was het antwoord en hij trok een moeilijk gezicht.
Op mijn vraag waarom hij niet graag meer boer zou willen zijn kwam kort en krachtig de reactie;
“Te veel gedoe!”
vergelijken …
“laat me raden”, zei ik, “vroeger zette je een zieke koe apart, zorgde voor medicatie en als de klachten verdwenen waren dan molk je haar na verloop van tijd gewoon weer met de rest mee.”
“klopt”, knikte hij.
“En wanneer je nu een zieke koe hebt moet je hier verslaglegging van doen, medicatie registreren, dierenarts bloedtesten laten doen, beestje monitoren en maar afwachten wanneer de bloedwaarden weer dusdanig zijn dat ze weer langs de melkmachine mag wandelen, of niet ?”
“Precies, en dan ben je er nog niet, want je moet zowat de halve stamboom bij langs om na te kijken of het een veelvoorkomend probleem in de bloedlijn is”,zuchtte hij, “Het zijn allemaal regels van hogerhand, ik heb medelijden met de boeren van nu.”
Aanname…
Ik merkte dat hij iets van mijn verhaal begon te snappen.
“Kijk, wanneer er vroeger een medewerker ziek was volstond het om af en toe te bellen om te horen hoe het ging, nu moeten we verslagen maken, re-integratie plannen maken, herhaling voorkomen en als we pech hebben moeten we alternatieve werkzaamheden voor de betreffende persoon gaan verzinnen.
Uiteindelijk zijn we gewoon ‘minuten mensen’ die met onze handen de kost moeten verdienen en wanneer we die handjes niet kunnen laten wapperen moet de tijd toch betaald worden.”
“Goh”, ik dacht altijd dat wij de enigen waren die zo onder de regelgeving gebukt gaan”, zei hij .
”Andermans werk lijkt altijd makkelijker”, knikte ik.
Begrip…
Langzamerhand daalde mijn uitleg bij hem in en we kletsten nog wat verder over de veranderende markt .
Dat iedereen zonder ondernemers vaardigheden tegenwoordig in nagenoeg elke branche voor zichzelf kan starten was hem ook al opgevallen.
Webshops, bedrijfjes aan huis, hij zag het allemaal als het failliet van de markt.
Onderscheid …
Ik hield even op met knippen en keek hem aan.
“Ik ben het deels met je eens, maar wat mij betreft gaat het voornamelijk om onderscheidend vermogen:
zolang veel mensen op de markt elkaar beconcurreren op prijs denk ik dat je onderscheidend moet zijn door kennis & kunde, méér weten , beter op de hoogte zijn en zorgen dat mensen je op basis daarvan kunnen vinden.En daarvoor zullen we tijd moeten steken in cursus en studie, dat moet allemaal betaald worden”.
“Dat klinkt logisch”, zei hij.
Afrekenen …
Na het föhnen liepen we naar de kassa om af te rekenen.
“Gelijk maar weer een afspraak voor over 6 weken? “, vroeg ik en keek alvast in de agenda.
“Helemaal prima”, was het antwoord.
“De volgende keer ben je wel wat meer kwijt voor een knipbeurt”, gaf ik hem alvast mee, “de dames krijgen er nog eens 12% loon bij en ik kan het niet opbrengen om te wachten tot de reguliere prijsaanpassing in December.”
“Ach”, haalde hij zijn schouders op, “je zult het wel nodig hebben, tot over een paar weken”
…Wees niet bang om te rekenen voor jouw kwaliteit….
